Marco Barotti jest artystąmultimedialnym pracującym napograniczu sztuki, nauki, dźwięku i badań środowiskowych. Jego oparte na danych kinetyczne rzeźby dźwiękowe – powstałe w wyniku połączenia technologii audio, elektroniki użytkowej, odpadów i naturalnych materiałów – tworzą fikcyjne „ekosystemy technologiczne”, które naśladują zachowania zwierząt i roślin. Prace te łączą naukowe dociekania z artystyczną wyobraźnią, podnosząc świadomość ekologicznych i kulturowych uwarunkowań antropocenu.
Działania Barottiego badają, w jaki sposób technologia może zyskać nowe zastosowanie jako część świata przyrody z wykorzystaniem dźwięku jako pomostu między dyscyplinami i gatunkami. Jego dzieła wspierają dialog między badaniami naukowymi a percepcją publiczną, przekładając złożone dane ekologiczne na emocjonalnie rezonujące doświadczenia.
Barotti otrzymał wiele nagród, w tym honorowe wyróżnienie w konkursie S+T+ARTS Prize, NTU Global Digital Art Prize, Tesla Award i Delux Colour Award. Jego działania były wspierane przez takie instytucje jak S+T+ARTS, Stiftung Kunstfonds, EMAP/EMARE, BBK, Musicboard Berlin oraz Zer01ne Creators Project.
Jego instalacje były wystawiane w wiodących międzynarodowych przestrzeniach wystawienniczych, do których należą między innymi: Gwangju Biennale, Ars Electronica, Saatchi Gallery, Science Gallery Melbourne, New Media Gallery, Futurium, FACT Liverpool, WRO Art Center, Dutch Design Week.
Azael Holtz
Anne Marie Maes to mieszkająca w Brukseli multidyscyplinarna artystka, której prace łączą sztukę, naukę i ekologię. Bazując na swoim doświadczeniu w botanice i antropologii wizualnej, artystka bada ekosystemy, procesy alchemiczne i zawiłe relacje między naturą a formą. Jej prace integrują żywe organizmy oraz biologiczne, cyfrowe i tradycyjne media w celu zbadania samogenerujących się procesów artystycznych. Na dachu swojej pracowni stworzyła eksperymentalny ogród i laboratorium polowe – bada tam owady, bakterie i zjawiska naturalne, żeby zrozumieć, w jaki sposób forma pojawia się w naturze. Długoterminowe projekty Maes, takie jak Connected Open Greens, Bee Agency i Laboratory for Form and Matter, angażują się w systemy ekologiczne poprzez współpracę z uniwersytetami i obiektami typu Fab lab. Głęboki wpływ na jej twórczość ma czasowy charakter procesów oraz wykorzystanie naturalnych i codziennych materiałów – artystka czerpie tu inspirację z metod pracy Bauhausu i Arte Povera. Maes otrzymała wiele nagród, a jej prace, przesuwające granice sztuki i ekologii, były wystawiane na całym świecie.
Sefa Sagir - artysta multimedialny, muzyk i performer. Tworzy interaktywne doświadczenia łączące sztukę i nowe technologie – od immersyjnych systemów wizualnych po projektowanie dźwięku. Wykłada w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych w Warszawie, współpracował m.in. z Centrum Nauki Kopernik, Goethe-Institut w Berlinie, Haus der Kulturen der Welt, Berlin Science Week i Sapporo International Art Festival. Obecnie koncentruje się na teatrze i performansie audiowizualnym, splatając sztukę, technologię i dramaturgię w spójne narracje.
Robertina Šebjanič, mieszkająca w Lublanie, jest artystką/badaczką, której działania dryfują przez płynne granice ekologii, (geo)polityki i sztuki, dostrajając się do rytmów i pęknięć wodnych światów. Jej wielokrotnie nagradzane prace poruszają się na pograniczu gatunków i wydobywają na powierzchnię podwodne głosy oceanów i rzek.
Jej najnowszy projekt, Echoes of the Abyss, opiera się na badaniach zapoczątkowanych podczas rezydencji artystycznej na pokładzie statku badawczego TARA na Morzu Bałtyckim. Artystka kontynuowała je na Morzu Północnym i na Adriatyku, badając środowiskowe i geopolityczne toksyczne dziedzictwo zatopionych niewybuchów.
Jej prace były doceniane nagrodami, wyróżnieniami i nominacjami do Prix Ars Electronica, Starts Prize, Falling Walls, Re: humanism.
Dr Kuai Shen jest artystycznym mediatorem światów mrówek, specjalizującym się w etnografii wielogatunkowej. Jego praktyczne badania wykorzystują performanse oparte na technologii oraz dekolonialnych taktykach, które obalają konwencjonalne reprezentacje mrówek obecne w dominujących wyobrażeniach badawczych. Kuai rozwija koncepcję odwróconej estetyki: multisensoryczne wzmocnienie relacji owad-człowiek poprzez ziemskie zestrojenie z ponadludzką ekologią i rdzennymi ontologiami.
Jego przekrojowe prace zostały opublikowane w czasopismach takich jak „Society and Animals”, „Antennae”, „Art&Australia”, „Humans and Nature” oraz w książce Distributed Perception. Jego dzieła powstawały na zamówienie takich instytucji jak Eli Broad Museum, FACT Liverpool, National Art Gallery Vilnius, House of Arts Brno, Museo de Arte Contemporáneo Quito. Kuai jest laureatem stypendiów i nagród, takich jak Musikfonds Germany, Bridge (Michigan State University), Saxony Cynetart Award, Edith-Russ-Haus Media Prize oraz wyróżnienia na Prix Ars Electronica.
Rafał Kosewski – absolwent Instytutu Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, kurator wystaw, strateg i menadżer kultury, dramaturg. Współpracował między innymi z Muzeum Powstania Warszawskiego, Domem Spotkań z Historią, Muzeum Warszawy i Instytutem Adama Mickiewicza. Od wielu lat związany z Centrum Nauki Kopernik, gdzie sprawuje funkcję kuratora Festiwalu Przemiany – wydarzenia wspierającego twórczy dialog pomiędzy sztuką, nauką i nowymi technologiami. W pracy kuratorskiej jego zainteresowania badawcze koncentrują się na takich obszarach jak: studia nad przyszłością, projektowanie spekulatywne, posthumanizm krytyczny, art&science.
Konrad Juściński - artysta wizualny tworzący obiekty, instalacje przestrzenne i performanse. Prowadzi Pracownię Rzeźby w Instytucie Sztuk Wizualnych. Jest absolwentem Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, gdzie w 2014 roku obronił także doktorat na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych. 
Natalia Kopytko - absolwentka Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie (2007), doktora sztuki UKEN (2019). Adiunkta w Instytucie Sztuki i Designu od 2016. Stypendystka MKiDN „Młoda Polska” (2016), Miasta Krakowa (2018), programu „Kultura Odporna” (2020). Tworzy rzeźby i instalacje, głównie ceramiczne. W swojej praktyce bada pamięć, ślady, odbicia rzeczy nieistniejących, przywołuje zapomniane. Zajmuje się „archeologią dzieciństwa” – eksploruje miejsca i przedmioty o wyjątkowym znaczeniu oraz ich związki z naturą i człowiekiem. Członkini kolektywu O.W.L. Mieszka i pracuje w Krakowie. 
Centrala (Gosia Kuciewicz i Simone De Iacobis) - tworzą projekty pod hasłem "Amplifikacja natury" oparte na badaniach relacji pomiędzy architekturą i procesami przyrodniczymi. Architektura jest dla nich przepływem, nie tylko statyczną formą, a grawitacja, cyrkulacja wody, zjawiska atmosferyczne czy astronomiczne – jej budulcem. W architekturze łączącej intymną, ludzką skalę ze skalą planety widzą narzędzie, które pomaga dostroić się do rytmu otaczającego nas świata, wzmacniać nasze poczucie łączności z naturą, otwierać na doświadczanie jej zanikających cyklów, kierować uwagę na związek mikrozdarzeń z przemianami zachodzącymi w skali Ziemi. 
Diana Lelonek jest absolwentką kierunku Fotografia na Wydziale Grafiki i Komunikacji Multimedialnej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Obroniła pracę doktorską w ramach Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Obecnie pracuje na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Oliwia Thomas - malarka, performerka i działaczka ekologiczna. Ukończyła studia magisterskie na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie rozwijała swoje zainteresowania w obszarze przenikania się sztuki i nauki, w szczególności w takich dziedzinach jak neuroestetyka, etnobotanika, hydrologia i geoekologia. Laureatka konkursu Artystyczna Podróż Hestii oraz Coming Out – Najlepsze Dyplomy Akademii Sztuk Pięknych. Brała udział w licznych wystawach, m.in. w COP26 w Glasgow, Galerii Labirynt oraz w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, współpracowała z takimi galeriami jak Raster i TRAFO, a także z Zarządem Zieleni Miejskiej w Warszawie i Uniwersytetem Warszawskim. W swojej działalności koncentruje się na dialogu z naturą, poszukując języków komunikacji z innymi formami życia jako sposobu na przeciwdziałanie niszczeniu naturalnego dziedzictwa Polski.