Marco Barotti jest artystąmultimedialnym pracującym napograniczu sztuki, nauki, dźwięku i badań środowiskowych. Jego oparte na danych kinetyczne rzeźby dźwiękowe – powstałe w wyniku połączenia technologii audio, elektroniki użytkowej, odpadów i naturalnych materiałów – tworzą fikcyjne „ekosystemy technologiczne”, które naśladują zachowania zwierząt i roślin. Prace te łączą naukowe dociekania z artystyczną wyobraźnią, podnosząc świadomość ekologicznych i kulturowych uwarunkowań antropocenu.
Działania Barottiego badają, w jaki sposób technologia może zyskać nowe zastosowanie jako część świata przyrody z wykorzystaniem dźwięku jako pomostu między dyscyplinami i gatunkami. Jego dzieła wspierają dialog między badaniami naukowymi a percepcją publiczną, przekładając złożone dane ekologiczne na emocjonalnie rezonujące doświadczenia.
Barotti otrzymał wiele nagród, w tym honorowe wyróżnienie w konkursie S+T+ARTS Prize, NTU Global Digital Art Prize, Tesla Award i Delux Colour Award. Jego działania były wspierane przez takie instytucje jak S+T+ARTS, Stiftung Kunstfonds, EMAP/EMARE, BBK, Musicboard Berlin oraz Zer01ne Creators Project.
Jego instalacje były wystawiane w wiodących międzynarodowych przestrzeniach wystawienniczych, do których należą między innymi: Gwangju Biennale, Ars Electronica, Saatchi Gallery, Science Gallery Melbourne, New Media Gallery, Futurium, FACT Liverpool, WRO Art Center, Dutch Design Week.
Karolina Breguła - (ur. 1979) artystka wizualna, autorka filmów, fotografii, instalacji i działań społecznych. Tworzy opowieści o sztuce, architekturze i przestrzeniach miejskich, które są obszarem jej antropologicznych i socjologicznych obserwacji. Praktykuje kolektywne pisanie fikcji, które uważa za swoją działalność polityczną wspierającą proces diagnozowania, wyrażania i omawiania problemów społecznych. Obecnie pracuje nad projektem badawczym dotyczącym relacji człowieka z morzem. Jej prace były wystawiane w takich instytucjach jak Muzeum Żydowskie w Nowym Jorku, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCA Taipei, Tokyo Photographic Art Museum oraz na międzynarodowych wydarzeniach, takich jak Biennale Sztuki w Wenecji i Biennale w Singapurze. Jest laureatką wielu stypendiów i nagród m.in. nagrody Spojrzenia, nagrody festiwalu EMAF, Złotego Pazura na Festiwalu Filmowym w Gdyni i innych. Pracuje na Akademii Sztuki w Szczecinie. Od jesieni 2023 roku wspólnie z Weroniką Fibich prowadzi Lokatorne – miejsce działań antydyscyplinarnych. Współpracuje z galerią lokal_30.
Centrala (Gosia Kuciewicz i Simone De Iacobis) - tworzą projekty pod hasłem "Amplifikacja natury" oparte na badaniach relacji pomiędzy architekturą i procesami przyrodniczymi. Architektura jest dla nich przepływem, nie tylko statyczną formą, a grawitacja, cyrkulacja wody, zjawiska atmosferyczne czy astronomiczne – jej budulcem. W architekturze łączącej intymną, ludzką skalę ze skalą planety widzą narzędzie, które pomaga dostroić się do rytmu otaczającego nas świata, wzmacniać nasze poczucie łączności z naturą, otwierać na doświadczanie jej zanikających cyklów, kierować uwagę na związek mikrozdarzeń z przemianami zachodzącymi w skali Ziemi.
CENTRALA wygrała konkurs FUTUWAWA. Jak będziemy mieszkać w Warszawie przyszłości (2021). CENTRALA znana jest z umiejętności wyróżniania zjawisk istotnych, wprowadzania do debaty o mieście nowych pojęć i sposobów patrzenia. Prezentowała swoje projekty na Biennale Architektury w Wenecji (2018, 2023), London Design Biennale (2021), Triennale Architektury w Lizbonie (2022), Gwangju Biennale (2023). Od 2017 roku stale współpracuje z Charkowską Szkołą Architektury.
Karoline Hjorth i Riitta Ikonen - norwesko-fiński duet artystyczny Karoline Hjorth i Riitta Ikonen łączy fotografię, antropologię, aktywizm i edukację, aby rzucić wyzwanie konwencjonalnym narracjom na temat tego, jak ludzie odnoszą się do swojego otoczenia w różnych kulturach i krajobrazach. Artystki wzywają w ten sposób do zbiorowego i zsynchronizowanego zarządzania środowiskiem. Hjorth i Ionen są autorkami dzieł zamówionych przez Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Pjongczangu, prezentowały swoją sztukę na scenie TED w Bostonie, ponadto ich prace były wystawiane przez instytucje artystyczne na całym świecie, w tym Barbican Centre w Londynie, Norweskie Muzeum Fotografii i Muzeum Sztuki Współczesnej w Helsinkach. Ich pierwsza, wyprzedana już książka została nominowana do tytułu Najlepszej debiutanckiej książki fotograficznej na świecie i jest dostępna na stronie internetowej artystek. Na 2027 rok zapowiedziano premierę trzeciej książki duetu.
Konrad Juściński - artysta wizualny tworzący obiekty, instalacje przestrzenne i performanse. Prowadzi Pracownię Rzeźby w Instytucie Sztuk Wizualnych. Jest absolwentem Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, gdzie w 2014 roku obronił także doktorat na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych.
Wystawiał w Polsce i za granicą, m.in. w Niemczech, Szwecji, Norwegii, Francji i Japonii. Dwukrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Instytutu Adama Mickiewicza. W 2007 roku odbył rezydencję artystyczną w Irlandii (Cill Rialaig Retreat). W 2016 roku otrzymał stypendium badawcze od Tokyo Arts & Space, a w 2017 i 2022 roku przebywał na rezydencjach artystycznych w Japonii. Laureat II nagrody na 12. Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Wizualnej inSPIRACJE w Szczecinie (2017). Mieszka i pracuje w Poznaniu i Zielonej Górze.
Natalia Kopytko - absolwentka Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie (2007), doktora sztuki UKEN (2019). Adiunkta w Instytucie Sztuki i Designu od 2016. Stypendystka MKiDN „Młoda Polska” (2016), Miasta Krakowa (2018), programu „Kultura Odporna” (2020). Tworzy rzeźby i instalacje, głównie ceramiczne. W swojej praktyce bada pamięć, ślady, odbicia rzeczy nieistniejących, przywołuje zapomniane. Zajmuje się „archeologią dzieciństwa” – eksploruje miejsca i przedmioty o wyjątkowym znaczeniu oraz ich związki z naturą i człowiekiem. Członkini kolektywu O.W.L. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Diana Lelonek jest absolwentką kierunku Fotografia na Wydziale Grafiki i Komunikacji Multimedialnej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Obroniła pracę doktorską w ramach Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Obecnie pracuje na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Diana Lelonek bada relacje między ludźmi i innymi gatunkami. Jej projekty są krytyczną odpowiedzią na procesy nadprodukcji, nieograniczonego wzrostu i naszego podejścia do środowiska. Artystka wykorzystuje fotografię, żywą materię i znalezione przedmioty, tworząc prace, które są interdyscyplinarne i często objawiają się na styku sztuki i nauki. Brała udział w kilku międzynarodowych biennale, festiwalach i wystawach grupowych: Edith-Russ-Haus for Media Art, (Oldenburg), Kunstraum Niederosterriech (Wiedeń), Temporary Gallery (Kolonia), Tallin Art Hallm Culturescapes Festival (Bazylea), Musee de l’Elysee (Lozanna), Łotewskie Centrum Sztuki Współczesnej, Kunstmuseum Bonn, Muzeum Tinguely (Bazylea).
Anne Marie Maes to mieszkająca w Brukseli multidyscyplinarna artystka, której prace łączą sztukę, naukę i ekologię. Bazując na swoim doświadczeniu w botanice i antropologii wizualnej, artystka bada ekosystemy, procesy alchemiczne i zawiłe relacje między naturą a formą. Jej prace integrują żywe organizmy oraz biologiczne, cyfrowe i tradycyjne media w celu zbadania samogenerujących się procesów artystycznych. Na dachu swojej pracowni stworzyła eksperymentalny ogród i laboratorium polowe – bada tam owady, bakterie i zjawiska naturalne, żeby zrozumieć, w jaki sposób forma pojawia się w naturze. Długoterminowe projekty Maes, takie jak Connected Open Greens, Bee Agency i Laboratory for Form and Matter, angażują się w systemy ekologiczne poprzez współpracę z uniwersytetami i obiektami typu Fab lab. Głęboki wpływ na jej twórczość ma czasowy charakter procesów oraz wykorzystanie naturalnych i codziennych materiałów – artystka czerpie tu inspirację z metod pracy Bauhausu i Arte Povera. Maes otrzymała wiele nagród, a jej prace, przesuwające granice sztuki i ekologii, były wystawiane na całym świecie.
Amalia Pica (ur. 1978, Neuquén Capital, Argentyna) mieszka i pracuje w Londynie. W 2003 roku Pica uzyskała licencjat w Escuela Nacional de Bellas Artes P.P. w Buenos Aires, a w 2005 roku ukończyła studia podyplomowe w Rijksakademie van Beeldende Kunsten w Amsterdamie.
Jej wystawy indywidualne odbyły się w takich miejscach, jak, między innymi, Museo Jumex w mieście Meksyk (2023), CCA w Brighton (2022), Fondazione Memmo w Rzymie (2022), Museum Haus Konstruktiv w Zurychu (2020), Cc Foundation w Szanghaju (2018), Institute of Modern Art w Brisbane (2017), Van Abbemuseum w Eindhoven (2014), Kunsthalle Lissabon (2013), MIT List Visual Arts Center w Cambridge (2013); Chisenhale Gallery w Londynie (2012) oraz Malmö Konsthall (2010). W 2020 roku Pica otrzymała nagrodę Zurich Art Prize, która wiązała się z indywidualną wystawą w Haus Konstruktiv w Zurychu. W 2011 roku artystka wzięła udział w 54. Biennale w Wenecji. Jej prace są obecne w najważniejszych kolekcjach, w tym takich instytucji jak: Tate w Londynie, Guggenheim w Nowym Jorku, Museum of Contemporary Art w Chicago, Museo Nacional de Bellas Arte Neuquén w Argentynie, a także Stedelijk Museum w Amsterdamie.
Rafael Ortega Ayala - Meksyk, 1965. Rozpoczął pracę w przemyśle filmowym jako operator, gdzie zawodowo uczestniczył w ponad 30 projektach, zarówno fabularnych, jak i dokumentalnych. W 1993 roku rozpoczął pracę w dziedzinie sztuki i od tego czasu zaprojektował, sfotografował oraz współpracował przy powstawaniu lub był współautorem ponad 80 dzieł sztuki stworzonych z artystami swojego pokolenia. Francis Alÿs, João Penalva, Amalia Pica, Melanie Smith, Abraham Cruzvillegas, Javier Tellez, Alexander Apostol, Damian Ortega, Maya Goded, Hannah Collins i Silvia Gruner to tylko niektórzy artyści, z którymi współpracował. Prace, które współtworzył były prezentowane w: MoMA, Tate Modern, Tate Britain, Museo Tamayo Mexico, MUAC Mexico, MALBA Argentina, MACBA Barcelona, AGO Canada, Porto Alegre Biennale 2007, 2011, Hamburger Bahnhoff, Barbican London, Ludwig Museum Cologne, Serralves Porto, a także na Biennale w Wenecji w latach 2001 (49. edycja), 2011 (54. edycja), 2015 (56. edycja), 2019 (58. edycja) i 2022 (59. edycja) oraz w licznych muzeach i galeriach prywatnych. Artysta mieszka i pracuje w Meksyku i Londynie.
Oliver Ressler tworzy instalacje, projekty w przestrzeni publicznej i filmy na temat ekonomii, demokracji, załamania klimatu, rasizmu, form oporu i alternatyw społecznych. Ressler ma na koncie obszerne wystawy indywidualne w Narodowym Muzeum Sztuki Współczesnej (MNAC) w Bukareszcie, SALT Galata w Stambule, Muzeum Sztuki Współczesnej w Zagrzebiu, Museo Espacio w Aguascalientes w Meksyku i Belvedere 21 w Wiedniu. Brał udział w 480 wystawach zbiorowych, w tym w Museo Reina Sofía w Madrycie, Centre Pompidou w Paryżu, a także na Biennale w Pradze, Sewilli, Moskwie, Tajpej, Lyonie, Gyumri, Wenecji, Atenach, Quebecu, Helsinkach, Jeju, Kijowie, Göteborgu, Stavanger i Stambule oraz na Documenta 14 w Kassel w 2017 roku.
Sefa Sagir - artysta multimedialny, muzyk i performer. Tworzy interaktywne doświadczenia łączące sztukę i nowe technologie – od immersyjnych systemów wizualnych po projektowanie dźwięku. Wykłada w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych w Warszawie, współpracował m.in. z Centrum Nauki Kopernik, Goethe-Institut w Berlinie, Haus der Kulturen der Welt, Berlin Science Week i Sapporo International Art Festival. Obecnie koncentruje się na teatrze i performansie audiowizualnym, splatając sztukę, technologię i dramaturgię w spójne narracje.
Kaja Modzelewska - artystka multimedialna, malarka i graficzka. W swojej pracy bada przecięcia komunikacji wizualnej, łącząc sztuki piękne z interaktywnymi technologiami cyfrowymi. Traktuje twórczość jako żywy dialog pomiędzy dyscyplinami, scalając odległe obszary w spójną narrację, opartą na przekonaniu, że sztuka jest nierozerwalnie związana z rzeczywistością, z której wyrasta. Współpracowała m.in. z Musée Rodin w Paryżu oraz Museum für angewandte Kunst w Wiedniu w ramach Vienna Biennale for Change 2021.
Robertina Šebjanič, mieszkająca w Lublanie, jest artystką/badaczką, której działania dryfują przez płynne granice ekologii, (geo)polityki i sztuki, dostrajając się do rytmów i pęknięć wodnych światów. Jej wielokrotnie nagradzane prace poruszają się na pograniczu gatunków i wydobywają na powierzchnię podwodne głosy oceanów i rzek.
Jej najnowszy projekt, Echoes of the Abyss, opiera się na badaniach zapoczątkowanych podczas rezydencji artystycznej na pokładzie statku badawczego TARA na Morzu Bałtyckim. Artystka kontynuowała je na Morzu Północnym i na Adriatyku, badając środowiskowe i geopolityczne toksyczne dziedzictwo zatopionych niewybuchów.
Jej prace były doceniane nagrodami, wyróżnieniami i nominacjami do Prix Ars Electronica, Starts Prize, Falling Walls, Re: humanism.
Dr Kuai Shen jest artystycznym mediatorem światów mrówek, specjalizującym się w etnografii wielogatunkowej. Jego praktyczne badania wykorzystują performanse oparte na technologii oraz dekolonialnych taktykach, które obalają konwencjonalne reprezentacje mrówek obecne w dominujących wyobrażeniach badawczych. Kuai rozwija koncepcję odwróconej estetyki: multisensoryczne wzmocnienie relacji owad-człowiek poprzez ziemskie zestrojenie z ponadludzką ekologią i rdzennymi ontologiami.
Jego przekrojowe prace zostały opublikowane w czasopismach takich jak „Society and Animals”, „Antennae”, „Art&Australia”, „Humans and Nature” oraz w książce Distributed Perception. Jego dzieła powstawały na zamówienie takich instytucji jak Eli Broad Museum, FACT Liverpool, National Art Gallery Vilnius, House of Arts Brno, Museo de Arte Contemporáneo Quito. Kuai jest laureatem stypendiów i nagród, takich jak Musikfonds Germany, Bridge (Michigan State University), Saxony Cynetart Award, Edith-Russ-Haus Media Prize oraz wyróżnienia na Prix Ars Electronica.
Oliwia Thomas - malarka, performerka i działaczka ekologiczna. Ukończyła studia magisterskie na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie rozwijała swoje zainteresowania w obszarze przenikania się sztuki i nauki, w szczególności w takich dziedzinach jak neuroestetyka, etnobotanika, hydrologia i geoekologia. Laureatka konkursu Artystyczna Podróż Hestii oraz Coming Out – Najlepsze Dyplomy Akademii Sztuk Pięknych. Brała udział w licznych wystawach, m.in. w COP26 w Glasgow, Galerii Labirynt oraz w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, współpracowała z takimi galeriami jak Raster i TRAFO, a także z Zarządem Zieleni Miejskiej w Warszawie i Uniwersytetem Warszawskim. W swojej działalności koncentruje się na dialogu z naturą, poszukując języków komunikacji z innymi formami życia jako sposobu na przeciwdziałanie niszczeniu naturalnego dziedzictwa Polski.
ZOE (Małgorzata Gurowska, Agata Szydłowska)
Agata Szydłowska - badaczka, autorka książek, kuratorka. Doktora nauk humanistycznych w zakresie etnologii, absolwentka historii sztuki na UW oraz Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Adiunktka w Katedrze Teorii Designu na Wydziale Wzornictwa ASP w Warszawie. Autorka m.in. książki Futerał. O urządzaniu mieszkań w PRL-u (2023), Od solidarycy do TypoPolo. Typografia a tożsamości zbiorowe w Polsce po roku 1989 (2018) oraz współautorka (z Marianem Misiakiem) książki Paneuropa, Kometa, Hel. Szkice z historii projektowania liter w Polsce (2015).
Kuratorka i współkuratorka kilkunastu wystaw poświęconych polskiemu projektowaniu, pokazywanych m.in. w Nowym Jorku i Tokyo. W 2019 r. współtworzyła (z Małgorzatą Gurowską i Maciejem Siudą) wystawę w Pawilonie Polskim na XXII Triennale di Milano Broken Nature. Design Takes on Human Survival (Włochy), zatytułowaną MYKOsystem. Współtwórczyni długoletniego projektu ZOEpolis, poświęconego wspólnotom międzygatunkowym. Do tej pory miał on cztery odsłony w postaci dwóch wystaw (we Wrocławiu, Krakowie i Gdańsku) oraz publikacji. Razem z Małgorzatą Gurowską współtworzy kolektyw ZOE.
Małgorzata Gurowska — artystka wizualna, kuratorka, autorką książek. Wykładowczyni Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Działa na przecięciu sztuki, aktywizmu i nauki. W swoich pracach porusza kwestie polityczne i społeczne, krytycznie opisując relacje ludzi i nie-ludzi oraz poszukując bardziej sprawiedliwych i opartych o empatię scenariuszy. Interesuje ją łączenie różnych perspektyw, osób, dziedzin. Szuka nowych połączeń i współprac, także międzygatunkowych.
Tworzy książki i rysunki, wychodzi w przestrzeń (rzeźba, instalacja, spacer). Eksploruje obszar badań artystycznych, interesuje ją generowanie wiedzy za pomocą praktyk z zakresu sztuki. Jej prace pokazywane były na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i na świecie, między innymi XXII Triennale di Milano (2019 r.) i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2020 r.).
Prof. Hazem M. Kalaji - fizjolog roślin, od lat związany ze Szkołą Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (SGGW). Prowadzi badania nad procesem fotosyntezy oraz reakcją roślin na stresy abiotyczne i biotyczne. Opracowuje innowacyjne rozwiązania dla rolnictwa, ogrodnictwa, leśnictwa, ochrony środowiska oraz miejskich ekosystemów.
Opracował pierwszy w Polsce fluorometr roślinny, określany jako „aparat do pomiaru EKG roślin”, oraz zautomatyzowane systemy wzrostu roślin w szklarniach, oparte na AI. Jest aktywnym członkiem wielu towarzystw naukowych, redaktorem czasopisma JWLD oraz wiceprzewodniczącym paneli MSCA i Excellence Hubs przy Komisji Europejskiej. Prowadził zajęcia oraz seminaria m.in. w Japonii, USA i Brazylii. Współorganizował międzynarodowe sesje naukowe i uczestniczył w panelach eksperckich UE i PAN.
Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 370 publikacji naukowych, 6 monografii oraz 27 rozdziałów w książkach.